کد مطلب:75514 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:328
بر همین اساس است كه آن حضرت در گفتارهای متعدد به سوابق خود در قبال اسلام و نقاط ضعف گذشته ی مخالفین خود اشاره [صفحه 80] می نمایند، آن حضرت صحت راه خودش را مستند به گذشته خویش و غلط بودن مسیر دشمنان خود را به خاطر تدوام راه گذشته ی ایشان می شمارد. در نامه ای به معاویه می نویسند: «شما ای معاویه! كی لیاقت سیاستمداری مردم و زمامداری مسلمین را داشته ای؟ بدون داشتن سابقه ی نیك و بدون داشتن فضیلت و شرف روشنی؟! به خدا پناه می برم از ملازمت پیشینه های شقاوت بار و ترا بر حذر می دارم كه ادامه دهنده ی آمال گمراه كننده ی قبل باشی و شیوه ای دو چهره را در پیش گیری...»[1]. در این نامه ضمن روشن شدن این نكته كه سیاستمداران اجتماع باید از میان صاحبان فضیلت و شرف انتخاب شوند، این ابهام را كه فضیلت هر كس را از كجا می توان درك كرد؟ روشن می نمایند كه راه سنجش آن همان ارزیابی سابقه و گذشته ی افراد است كه باید ملاك و میزان قضاوت قرار گیرد. طبق این بینش عوض كردن چهره در شرائط مختلف نباید معیار انتخاب سیاستمداران و به سادگی مورد قبول واقع شود، زیرا شخصیت آنها ملازم اعمال شقاوت بار گذشته ی آنان است و دوران حیات هر كس (یا هر جامعه) به منزله ی شكل بندی شخصیت اوست.
اعمال گذشته ی هر كس (یا هر جامعه ای) آئینه ی تمام نمای شخصیت اوست. بنابراین برای شناخت فرد یا جامعه ناچار از مراجعه به گذشته او هستیم. پس تنها وسیله ی ارزیابی و قضاوت درباره ی افراد و جوامع (كه تاریخچه آنهاست) باید چیزی محترم و ارزشمند تلقی گردد.
صفحه 80.